Same old same old. Or maybe not?

Κάτι μας είπες τώρα OutOfBounds. Ο Garnett έχει μαγκίσει στο μισό nba και έχει κάνει trash-talk με το άλλο μισό. Το παλικάρι γουστάρει τσαμπουκά, πως να το κάνουμε? O λόγος? Μπορεί για την συγκεκριμένη “αγκαλιά” να οφείλεται η απογοήτευση του χαμμένου τελευταίου κρίσιμου σούτ. Μπορεί κάτι να του είπε ο Walker που να τον εκνεύρισε. Μπορεί να μην βγήκε το σύστημα που είχε σχεδιάσει ο Doc Rivers για την τελευταία επίθεση και να αναγκάστηκε να πάρει το σούτ χωρίς προϋποθέσεις. Μπορεί να εκνευρίστηκε που ο άνθρωπος που εδώ και χρόνια παίρνει αυτά τα σούτ καθόταν στον πάγκο με πολιτικά. Μπορεί το συγκεκριμένο συμβάν να είναι ακόμη και απόρροια κάποιας προσωπικής κόντρας από το γρήγορο πέρασμα του Walker από τους Κέλτες. Ίσως όμως αυτή την φορά ο λόγος να είναι διαφορετικός. Ίσως έβγαλε νεύρα γιατί είδε ότι αυτό το σούτ, παλαιότερα στην Minessota και στα πρώτα χρόνια του στους C’s, θα το έβαζε. Βλέπει τον παλιό Garnett σιγά σιγά να απομακρύνεται…

Πωπωπω….Όνειρο ζώ..!!!Μην με ξυπνάτε!!!

Τα ψέματα τελείωσαν..’Η καλύτερα τώρα αναλαμβάνουν δράση! Το ΝΒΑ ξαναρχίζει για να μας θυμίσει ότι το μπάσκετ  χωρίς αυτούς είναι ένα άθλημα για να πονέσουν τα μάτια. Ναι καλός ο Διαμαντίδης. Πολύ καλός θα έλεγα! Ναι δολοφόνος ο Ναβάρο ..Ναι τρελάκιας ο Τεόντοσιτς. Αλλά αυτά από την ανατολική μεριά του Ωκεανού! Στο Αμέρικα που λένε και κάποιοι αυτά κομμένα..Εκεί αναλαμβάνει δράση ο -μετά τον Τζόρνταν εγώ- Κόμπε Μπραϊάντ (εε Κόμπε τα έμαθες; Άλλαξε το αφεντικό στην πόλη),ο  Κέβιν Ντουράντ(ίσως το μεγαλύτερο ταλέντο μετά τον Air) και ο wannabe King(κατά βάθος τον συμπαθώ-πολύ βάθος όμως).
Και όλοι αυτοί μαζί με ακόμα ( 30*12=360-3=357) 357 παίκτες που εδώ στην Ευρώπη αν δεν έκαναν πλάκα θα ήταν απο βασικοί έως αναντικατάστατοι… Καλή η εισαγωγή καλές οι σάλτσες αλλά η ουσία μετράει  και μένει (όπως  ότι “King”  σου λείπει το στέμμα-ειπαμε σε αγαπώ αλλά κατά βάθος).

Let’s GO WEST!!!! (Part 2/2)

Συνεχίζουμε το αφιέρωμα στις ομάδες της Δύσης:

Let’s GO WEST!!!! (Part 1/2)

Το Lockout έλειξε, όλοι χαρήκαμε (αυτός ίσως λίγο παραπάνω….) και επιστρέφουμε στην απόλαυση που λέγεται ΝΒΑ, ναι είναι απόλαυση!!!! Χωρίς περεταίρω καθυστερήσεις ας ρίξουμε μια ματιά στις ομάδες της Δύσης (Η αναφορά γίνεται αλφαβητικά και όχι βάσει περιφέρειας, ή κατάταξης).

2011-2012 Preview…

Ιδιαίτερη χρονιά φέτος… 66 παιχνίδια όλα και όλα… Το Whereamazing ρίχνει την δική του ματιά στη season που μας έρχεται, λίγες ώρες  πριν την έναρξή της…

Τα γεγονότα:
Οι 66 αγώνες μπορεί να φαίνονται “ελκυστικά λίγοι” αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το φετινό πρόγραμμα δεν θα έχει καμία σχέση με αυτό των προηγούμενων ετών. Τα κενά τεσσάρων και πέντε ημερών, ξεχάστε τα. Γιαυτό, όποιος τρίβει τα χέρια του γελώντας επειδή πιστεύει ότι οι γερο-celtics και spurs θα ευνοηθούν, guess again. Αυτοί οι παππούδες λοιπόν, ναι μεν θα γλιτώσουν 16 παιχνίδια, 768 λεπτά αγώνα, 46.080 δευτερόλεπτα και πάει λέγοντας ΑΛΛΑ θα πρέπει να παίζουν 4 και 5 συνεχόμενες μέρες, κάτι που με βάση το φυσιολογικό πρόγραμμα των 82 αγωνιστικών δεν θα γινόταν ποτέ. Επίσης, οι μετακινήσεις θα είναι καθημερινές και συνεχείς (και τώρα μιλάω για όλες τις ομάδες), κοινώς, το φετινό πρωτάθλημα δεν θα το πάρει απαραίτητα η καλύτερη ομάδα αλλά αυτή που θα μπορέσει να προσαρμοστεί πιο γρήγορα στην νέα καταάσταση αλλά και θα αντέξει τους συνεχείς ρυθμούς των παιχνιδιών. Δύο ακόμα σημαντικά στοιχεία που θα παίξουν μεγαλύτερο ρόλο φέτος είναι η περίοδο ντεφορμαρίσματος αλλά και οι τραυματισμοί. Λίγα παιχνίδια σημαίνουν λίγες ευκαιρίες για να βελτιώσει κάποιος την θέση του στην κατάταξη, άρα ενδεχόμενοι σημαντικοί τραυματισμοί και μεγάλες περίοδοι ντεφορμαρίσματος  φέτος θα στοιχίσουν περισσότερο.

Back to Basics…

Κάπως έτσι έμοιαζαν οι μέρες και οι νύχτες μας μέχρι που ο καλός θεούλης ξημέρωσε την 26η του Νοέμβρη, ημέρα Σάββατο. Ημέρα που φυσικά καθιερώθηκε σαν εθνική εορτή, καθώς είχα φτάσει σε σημείο κατάντιας, να παρακολουθώ Euroleague. Μέχρι και μπλουζάκι σκέφτηκα να βγάλω αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτά είναι φλωριές και αποφάσισα να χτυπήσω tattoo: 26.11.2011 – the resurrection. Σάββατο πρωί λοιπόν, βγήκε ο πάντα αγαπητός μας κομμισάριος Stern και ανακοίνωσε ότι παίκτες και ιδιοκτήτες τα βρήκαν πλέον και το NBA ΑΡΧΙΖΕΙ. Επιτέλους, θα σταματήσουν να μας παίρνουν τα αυτιά για το πόσο εντυπωσιακή είναι η φετινή CSKA (με τις πλάτες του Κιριλένκο) , πόσο bakset παίζει η Μακάμπι (την έκανε ομάδα ο Φάρμαρ), και ότι η Εφές μπορεί φέτος να κάνει την έκπληξη (τώρα που θα πει bye-bye ο Ilyasova, τρέξε να κρυφτείς Δ.Β.). Γιατί επιτέλους θα καταλάβουν όλοι αυτοί, ότι την φετινή Ευρωλίγκα, ΤΗΝ ΑΝΕΣΤΗΣΕ ΤΟ ΝΒΑ. Αυτό σαν παρένθεση.

Επιτέλους λοιπόν επιστρέφουν τα ξενύχτια με καφέ, τα πρωινά click στα game Recaps του nba.com, τα highlights, τα top ten, τον Charles Barkley με τα αστειάκια του, αυτό το blog. Ως πότε δεν θα μπορώ να κράζω κάτι Chalmers και κάτι Mozgov (εσύ αγόρι μου μετά απο αυτά που είδα live έχει … να χορτάσεις…)? Ως πότε δεν θα μπορώ να βλέπω τον Kobe να δηλώνει ότι είναι καλύτερος και από τον θεό? Ως πότε δεν θα μπορώ να βλέπω κάτι βασιλιάδες να δίνουν show με σκόνες και alley-oop και όταν καίει η μπάλα να μην μπορούν να βάλουν ούτε μπίλια αεροβόλου σε μαύρη τρύπα? Ως πότε δεν θα μπορώ να βλέπω τους Oden, Roy, Garnett, Rondo, Bynum, J. O’neil, Wallace, Hill να τραυματίζονται ανά 3 αγώνες αλλά να δηλώνουν ότι έχουν ότι χρειάζεται για τον “μεγάλο στόχο”? Ως πότε δεν θα μπορώ να βλέπω τον Kevin Love να κάνει double-double λες και είναι καραμέλες? Ως πότε δεν θα μπορώ να ακούω αυτό?

Τέλος όλα αυτά λοιπόν. 25 Δεκεμβρίου, the game is on. Ο Άγιος Βασίλης ήρθε νωρίς φέτος. Και έφερε μαζί του αυτό:

Αλλάξτε λίγο τις ημερομηνίες και αναμείνατε..

It is (also) a “fail” world

Με το lock-out να μην έχει λήξει ακόμα και την κατάστασή μας να είναι κάπως έτσι (αν και θα έπρεπε να λέει for two months), είπα να κάνω κάτι που δεν το συνηθίζω και δεν θα το ξαναδείτε (τουλάχιστον όχι σύντομα). Τι είναι αυτό?  Ένα αφιέρωμα. Και επειδή τα αφιερώματα για παίκτες, προπονητές, ομάδες και κάτι άλλα του τύπου the 10 dirtiest players in nba history, the top ten buzzerbeaters και the best dunks ever έχουν κουράσει, αποφάσισα να κάνω κάτι το διαφορετικό. Να παρουσιάσω ένα tribute στο μεγαλείο του “fail“. Και όχι. Τα bold γράμματα στην λέξη μεγαλείο δεν είναι κάτι τυχαίο. Το γιατί θα το καταλάβετε περίπου όταν θα διαβάζεται την προτελευταία σειρά του εγχειρήματος μου. Παρακάτω λοιπόν θα παρουσιαστούν τα μεγαλύτερα “fails” που μπόρεσα να θυμηθώ ή να βρω μετά από μια ιδιαίτερα βαθιά και κοπιαστική αναζήτηση στον κόσμο του internet. Ούτε λίγο ούτε πολύ, θα δείτε κάθε πιθανή αιτία απαξίωσης,γιουχαρίσματος και … αρκετών γαλλικών ( $%$&!&*).

“Key” found?

Ναι, ξέρω. Αλλά χρειαζόμουν διακοπές. Και έκανα. Πολλές διακοπές…Anyway. I am back and so is this blog. Και ενώ θα έπρεπε τώρα να συζητάμε για το μέλλον, τις επερχόμενες πορείες των ομάδων στην νέα σεζόν και για τους επόμενους Big Three, εμείς καταλήγουμε χειρότερα από αυτόν εδώ τον κατεστραμμένο “entertainer” . Όμως κάτι αλλάζει. Εδώ και μέρες υπάρχουν συναντήσεις επί συναντήσεων,ώρες ολόκληρες κλεισμένοι σε δωμάτια πολυτελών ξενοδοχείων οι δύο μεριές προσπαθούν να βρούν μια χρυσή τομή. Τα πράγματα σοβάρεψαν. Οι τακτικές, συνάντηση μία φορά το μήνα,μόνο για  2 ώρες, φωνές, εντάσεις, όχι, εμείς ποτέ και αλέ για διακοπές, τελείωσαν. Τα περιθώρια στενέψανε.

Haters are not always Haters…

Ο συνειρμός για αυτό το άρθρο μου ήρθε από την  συμφωνία  του Kobe με την Besiktas. Το πως μου έχει έρθει αυτός ο συνειρμός απαιτεί πολύ ανάλυση,πολύ πληκτρολόγηση και κυρίως πολύ όρεξη για διασυρμό οπότε δεν θα αναφερθώ καν…Πάμε παρακάτω. Ο όρος Hater σε ακριβής μετάφραση στα ελληνικά σημαίνει: αυτός που μισεί. (hate:μισώ – ναι, έχω proficiency) Όμως όταν ο όρος αυτός χρησιμοποιείται στο nba αποκτά και έναν έντονο τόνο φθόνου. Ίσως και κόμπλεξ θα τολμήσω να πω. Χαρακτηρίζει δηλαδή κάποιον, ο οποίος μισεί το εκάστοτε αντικείμενο (ομάδα, παίκτη, ιδιοκτήτη κ.α.) χωρίς λόγο και αιτία. Μισεί και κατακρίνει μια και για πάντα χωρίς κάθε φορά να βασίζει την αρνητικότητα και τις κατηγορίες του σε κάποια στοιχεία ή σε κάποια γεγονότα. Βέβαια το hating πάντα έχει κάποια βάση, δηλαδή ξεκινά για κάποιο λόγο, αλλά διαιωνίζεται αβάσιμα.

Η χαρά του ευρωπαίου το lock-out…

Έχοντας αφήσει τα μπάνια και τις παραλίες τις Χαλκιδικής για να γυρίσω στην πόλη όπου τρώω τους 107.6 βαθμούς Fahrenheit στα μούτρα και έχοντας φάει και ένα ξερίζωμα φρονιμίτη σκέτο γούστο, κάπως πρέπει να βγάλω τα νεύρα μου ο άνθρωπος.. Ο πάγος δεν κάνει τίποτα,τα Panadol το ίδιο και μόνο λίγο ο καφές ρίχνει κάπως τους τόνους..Ξεφεύγω όμως. Ακούω λοιπόν και ενημερώνομαι εκεί στις μακρινές παραλίες τις Ιερισσού ότι έκλεισε λέει ο Deron Williams στην Besiktas για να αγωνιστεί για όσο διαρκέσει το lock-out. Ομολογώ ότι όταν πρωτοάκουσα για Deron στην Τουρκία, Kobe δεν ξέρω και εγώ που και πράσινα άλογα δεν το πίστεψα…